Happy 1936!

Happy 1936!

Wauw, wat een geweldige sfeer was het oud en nieuw feest gister zeg! Zo gaaf om te zien!! (Zie de foto’s!) Misschien heeft dit enige uitleg nodig. Op Bali hebben ze een andere jaartelling dan dat wij gewend zijn. Oudjaarsavond wordt er Ogoh-Ogoh gevierd. In een optocht met grote poppen worden de goden aangeroepen. De reden van Ogoh-Ogoh is om met veel lawaai de geesten te verjagen. Op de volgende dag, Nyepi, is het niet toegestaan om naar buiten te gaan, lichten aan te doen, elektriciteit te gebruiken, te koken en zelfs het vliegveld is gesloten. Dit alles om de bozen geesten die er nog zijn te laten geloven dat er geen mensen meer zijn en dat ze beter het eiland kunnen verlaten.

Tijdens de Ogoh-Ogoh zijn we in onze Balinese outfits Ubud in gegaan, we hadden een mooie plaats en konden de hele optocht goed zien. Ook werden er veel foto’s van ons gemaakt, zelfs toen de Ogoh-Ogoh’s langs kwamen. Ze vonden het erg bijzonder en leuk dat wij, “westerse”, de traditionele kleding droegen.
Omdat je met Nyepi niet naar buiten mag, hadden we een hotel geboekt waar we wel gebruik van het zwembad konden maken! Heerlijk om weer een weekendje weg te zijn, ook al zitten we ongeveer 10 minuten van ons eigen huis.

Ons huis is trouwens echt een fijne plek! Een echt thuis! Marlies en ik trekken veel op met Manon, ons huisgenootje. Via haar hebben we nog iemand ontmoet, Sifra, met ze 4en gaan we eigenlijk altijd samen eten en de weekendjes weg.
In het huis krijgen we water vanuit een pomp, het is goed water, afwisselend koud en warm water uit de douche. In Nederland zou ik het vreselijk vinden als het steeds koud zou worden, maar hier met de warmte is het zo lekker! Af en toe is de pomp kapot en dan is er geen water. Er is een lastige manier waarmee je het op kan lossen. Gelukkig weet ik die nu, namelijk: je loopt naar buiten, pakt de schroevendraaier en slaat op de pomp. Dan doet hij het weer! Haha. Voordat we dat wisten moesten we elke keer Kadek bellen of hij het kon komen maken.

YPK is het revalidatiecentrum in Denpasar waar we ons onderzoek doen. Na bijna anderhalve week weet ik eindelijk de weg terug vanaf het revalidatiecentrum. De heen weg wist ik gewoon na een dag al! Begrijpelijk dat niemand dit geloofd, aangezien ik een richtingsgevoel van 0,0 heb en ik wegen echt NOOIT onthoud. Dus de afgelopen dagen hadden Marlies en ik elke dag een andere terug weg, gelukkig leiden alle wegen naar Ubud!
De afgelopen weken zijn we iedere dag bij YPK geweest om een goed beeld te krijgen van hoe ze werken, wat ze doen en om vertrouwen van de leraren te winnen. De meeste spreken goed Engels dus de communicatie verloopt wel redelijk goed. Het is erg leuk om er te zijn, maar ook moeten we veel doen omdat we vorige week pas meer duidelijkheid hebben gekregen over onze onderzoeksvraag. We proberen het klein te houden zodat een goed onderzoek uit kunnen voeren.

Dit was het voor nu, leuk dat je mijn verhaal weer hebt gelezen!

Groetjes, Mariken